Fly4free.pl

Wychodząc miałem świetną okazję do zrobienia zdjęcia głównej siedzibie Smithsonian Institution mieszczącej się w takim oto pałacyku:



i na koniec po drodze do hostelu uliczna zumba ;-) tyle, że tu zumbę się ćwiczy do hiphopu ;-) taki kraj ;-)



I to by było na tyle z Waszyngtonu, powiem Wam szczerze, że nie wiem co ludzie widzą w Waszyngtonie, że umieszcza się go na szczycie miast do zobaczenia w USA. Mi się bardziej podobał Nowy Jork - jestem sobie w stanie wyobrazić, że jest to jedno z tych miast do których chciałbym wrócić, tak jak Tokio czy Sydney, natomiast Waszyngton... chętnie bym zobaczył jeszcze kilka muzeów jeśli miałbym czas, ale nie przyjechałbym tu specjalnie po to by zobaczyć jeszcze raz to co już widziałem. Dla mnie to miasto z tych, które można odhaczyć na liście i zostawić w spokoju ;-) Choć nie można mu odmówić, że ma swój klimat, ale nie mój ;-)

Dzień 9 Montreal

Dzień rozpoczynamy na lotnisku krajowym imienia Reagana z którego odbędę lot międzynarodowy do Kanady ;-) tak, tak, jak zwał tak zwał. Lotnisko to jest dużo wygodniejsze niż IAD, gdyż można na nie dojechać po prostu metrem. Na miejscu okazuje się, że Air Canada, którą to lecę do Montrealu odprawiana jest w starym terminalu i zabierze mnie tam darmowy bus lotniskowy. Tak też się stało i oto jestem:



Podczas nadawania bagażu zostałem poproszony o kartę kredytową, którą zapłacę za pierwszą sztukę bagażu. Podałem pani kartę ze statusem Star Silver z Aegeana i ta dziwnie na nią spojrzała, ale próbowała ją sczytać kilkukrotnie po czym mnie zapytała czy to na pewno karta kredytowa... po chwili wyjaśnień zostałem zwolniony z opłat i plecak poleciał za darmo.

Security bardzo sprawne, pan z TSA jeszcze się upewnił czy nie przekroczyłem swojego dozwolonego czasu pobytu w USA i znalazłem się w malutkiej części airside terminala. Okazało się, że lata stąd także Southwest i (jeszcze) Airtran:



Ciekawy patent na boarding - ustawianie ludzi rzędami jeszcze zanim się ustawi kolejka.



Stąd lata też zupełnie inne zwierzę - Frontier



Patrzę na kartę pokładową, a tam nadal karta Miles and More - widać temat Aegeana przerósł Panią na checkinie i uznała, że odrzuci opłatę za bagaż jakoś ręcznie ;-) W American to nie przechodziło i trzeba było za każdym razem wbijać numer karty ze statusem.



A oto i mój dyliżans - znowu Regional Jet - prawie dziesięcioletni Bombardier CRJ-200 C-GOJA należący do Air Canada Jazz. Szkoda, że już nie mają fajnego malowania z napisem Jazz - teraz jest tylko Air Canada Express.



Boarding rozpoczęty:



i już jestem w środku:



Oczywiście konfiguracja foteli to 2-2, wszystkie w klasie eco.



Fotele standardowe, w kolorze szarym, wygodzie nie mogę nic zarzucić ;-)



Jeszcze chwila i startujemy w kierunku The Mall. Pogoda jak widać nawet na pożegnanie nie chciała się poprawić:



Od razu po starcie rozpoczyna się serwis pokładowy - napój i przekąska w formie miniprecli. Napój jest mniejszy niż w American (tam dostaje się całą puszkę), ale tam z kolei nie było przekąski.



Mieliście kiedyś tak, że pasażer siedzący niedaleko leciał innym samolotem niż Wy?



Pogoda się jakby na szczęście po drodze poprawia ;-)



i podchodzimy do lądowania:



Wrażenie na lotnisku bardzo pozytywne - duże przestrzenie, na kontroli paszportowej zero kolejek o tej godzinie, tym razem obeszło się bez dziwnych pytań i pan mi życzył udanej wycieczki.

Do miasta z lotniska jedzie się autobusem numer 747. Nie jest on wielkości jumbojeta, ale ma przynajmniej półki na walizki. Bilety trzeba kupić jeszcze w automacie w terminalu i zawierają one od razu w sobie taryfę na dowolne inne środki transportu w Montrealu do wykorzystania tego samego dnia (10 CAD) lub w ciągu trzech dni (18 CAD). Wliczony w to jest także powrót 747 na lotnisko.

Kiedyś gdzieś na jakimś forum widziałem pytanie co ktoś ma wybrać do zwiedzania - Toronto czy Montreal. Ktoś inny odpowiedział, że Montreal robi wrażenie metropolii. Ten kto to napisał, chyba nigdy tu nie był, bo jeśli tak jest to Warszawa jest chyba megalopolis.



Dziś uznałem, że pora trochę odpocząć i idę na powolny spacerek, co zobaczę to zobaczę, a czego nie to trudno ;-) Jesteśmy oczywiście w prowincji Quebec, co oznacza, że należy się przestawić na język francuski - przynajmniej teoretycznie, bo na ulicy idąc i słuchając rozmów przechodniów jest mniej więcej pół na pół z językiem angielskim. W każdym razie mowa po angielsku nie stanowi tu jakiegoś problemu w przeciwieństwie na przykład do takiej Francji ;-) A po drodze z ciekawszych rzeczy taki budynek:



i Katedra Maryi Królowej Świata. Trzeci największy kościół w Quebecu.







Idę dalej w stronę wody...



...i w końcu do niej docieram, ale okazało się, że zupełnie nie tam gdzie chciałem i z krótkiego spaceru zrobił się całkiem długi ;-) Wylądowałem przy Canal de Lachine:



Dziś pusty... no... ona się z tym nie zgadza



W każdym razie dziś jest pusty, ale kiedyś był niezwykle ważny, bo pozwalał statkom omijać katarakty Lachine. Bez tego kanału statki nie mogły dostarczać towarów do miasta o tej samej nazwie - trzeba był je rozładowywać, a towar należało transportować lądowo przez kilkanaście kilometrów. To kanał spowodował, że Montreal stał się ważnym portem i zaczął się rozwijać kosztem miasta Quebec. W latach 50-tych XX wieku kanał stał się za mały i jego rolę zastąpił inny - St. Lawrence Seaway, stąd tu dziś taka cisza.

W kanale można zobaczyć drugi najstarszy zachowany holownik morski Świata - Daniel McAllister, zwodowany w 1907 roku.



Zaczyna się robić coraz ładniej - kanał przeradza się w mały park







Można też wypatrzyć między zabudowaniami charakterystyczne wieże montrealskiej katedry Notre Damme:



Starówka Montrealu zostawia po sobie na prawdę pozytywne wrażenie:













Przenosimy się pod bazylikę Notre-Damme - jest to najstarszy kanadyjski kościół w stylu neogotyckim. Budowaną go w latach od 1824 do 1829.



Przed bazyliką znajduje się pomnik Paula Chomedey de Maisonneuve'a, założyciela Montrealu:





Z rzeczy, które jeszcze są do zobaczenia w Montrealu, a które pominąłem to moim zdaniem Ogród Botaniczny i ewentualnie muzeum kolei Exporail. W drodze powrotnej do hostelu zaciekawiło mnie metro... niby na szynach, a jednak na oponach ;-)



Po czym poznać szczęśliwe miasto? Może po pianinach na ulicy tak jak w Nowej Zelandii? ;-)



Dzień 10 - Miasto Quebec

233 km na północny-wschód od Montrealu znajduje się stolica prowincji Quebec nosząca dumnie tą samą nazwę. Miasto założono w 1608 roku i jest jednym z najstarszych miast w Ameryce Północnej. Ale zanim więcej o tym pięknym mieście trzeba się tam dostać... a to w moim wypadku oznaczało bardzo wczesną pobudkę. Do Quebec'u pojadę pociągiem - najwcześniejszym, bo ten był dostępny w promocji dzięki której zapłaciłem za przejazd w dwie strony pociągiem VIA Rail niecałe 80 CAD. Niby nie mało, ale to i tak bardzo okazyjna cena ;) A rano na dworcu pustki...



Mając trochę czasu ruszam na zwiedzanie głównego dworca w Montrealu (Gare Centrale). W VIA Rail zasady są podobne jak przy podróży samolotami - można mieć maksymalnie dwie sztuki bagażu podręcznego - albo dwie małe walizki, albo jedną nieco większą kosztem wielkości drugiej. Jeśli podróżuje się z większym bagażem, należy go nadać na stanowiskach odprawy:



Trzeba jednak uważać, bo nie w każdej taryfie bagaż ten jest bezpłatny. Moja na przykład go nie obejmowała.



Bramka wygląda bardzo podobnie do lotniskowej - przed wejściem na peron pojawiła się waga i sizer do bagaży podręcznych. Chwilę później pojawił się pan z obsługi i zaczął wpuszczać na peron. Żeby tam wejść należy pokazać wydrukowaną w domu kartę pokładową (lub bilet jeśli się go kupiło na dworcu ;-) ):



W Montrealu perony znajdują się pod ziemią - nasz pociąg składał się z 3 wagonów - 2 klasy ekonomicznej i jednego klasy biznes...



...a wszystkie były ciągnięte przez taką oto lokomotywę. Gdy tylko maszynista zobaczył mój aparat, zasłonił się i zaczął się chować:



W wagonie trochę jak w starym samolocie ;-) Nie wiem czemu te schowki mi przypominają schowki ze starych Boeingów 767.



Fotele są zaś grube i wygodne. Odchylają się one nieco do tyłu, ale nie na tyle by siedzący za nami pasażer czuł nas na kolanach.