Fly4free.pl

Zwróćcie uwagę na tę konstrukcję:



Amerykanie wybudowali ją, by było widać z ich strony wodospad amerykański pod jakimś sensownym kątem. Dodatkowo, w pylonie są windy, dzięki czemu możliwe jest wejście na pokład jednostki podpływającej pod wodospad.

I jeszcze widoki z góry przy kasie biletowej statków:





Pakujemy się do busa i ruszamy w kierunku Niagara On The Lake, historycznego miasteczka położonego nieopodal. Po drodze zatrzymujemy się w trzech miejscach, by zrobić szybkie zdjęcia:

- Nad przełomem rzeki Niagara:



Zwróćcie uwagę na kolejkę linową łączącą dwa brzegi rzeki. W tym miejscu ze względu na meandr rzeki obie strony są kanadyjskie.

- Na ogromnej zaporze wodnej - tu akurat widać amerykańską, ale stoimy na bliżniaczej kanadyjskiej. Zostały one zbudowane wspólnie przez te dwa państwa i zasilają one sieci elektryczne obu krajów.



- I przy największym na Świecie zegarze kwiatowym co roku dekorowanym od nowa przez pobliską szkółkę - ponoć najlepszą w Kanadzie i jedną z najlepszych na Świecie. Zegar co roku zmienia swój wygląd. W tym wygląda tak:



Po drodze do miasteczka mijamy jedną z najmniejszych kaplic na Świecie. Podobno w zeszłym tygodniu para brała w niej ślub.



Miasteczko Niagara on The Lake leży nieopodal ujścia rzeki Niagara do jeziora Ontario. Jest to chyba najbardziej kwieciste miasteczko jakie w życiu widziałem. W celu ochrony przyrody wszystkie busy i kampery mają zakaz poruszani się po mieście - kierowcy muszą je zaparkować na specjalnym parkingu, skąd kursują co kilka minut bezpłatne autobusy do centrum miasta. Miasteczko oczywiście nie jest duże, więc pokonanie tego samego dystansu, który wykonuje bus miejski zajmuje na piechotę jakieś 10 minut.





Ciekawostką jest położony w samym centrum miasta hotel Prince of Wales, który uchodzi za najbardziej ekskluzywny hotel w całej Kanadzie. Jego właścicielką jest pewna Chinka, która mieszka na stałe w Kanadzie. Podobno gdy była dzieckiem uciekła z Chin do Hong Kongu płynąc wpław i tam zaczęła nowe życie... dziś mieszka tu ;-) Na pewno po kilku upojnych nocach spędzonych w hotelu York w Toronto, to będzie dla Was miła odmiana. Sprawdziłem dla Was ceny - jak zwykle przystępne ;-) Zwykły pokój (z małym baldachimem nad łóżkiem) to wydatek w specjalnej okazji 267 CAD. Apartament uszczupli budżet o tylko 395 CAD. Wspomniałem o podatku? :) Ceny nie są takie tragiczne gdy się wspomni, że remont tego hotelu kosztował około pół miliona dolarów kanadyjskich... na każdy pokój ;)



Po szybkim obiedzie w centrum ruszam z powrotem do busa, by się nie spóźnić. Po drodze popijam charakterystyczny dla Kanady napój imbirowy Canada Dry (made by Coca Cola oczywiście ;-) ). W smaku przypomina dużo mniej słodki Mountain Dew. Całkiem dobry!

Ostatni punkt programu wycieczki to przystanek w winnicy Diamond Estate. Okoliczny region to winnica na winnicy. Każda ma sklepik w którym na pewno sprzedawcy chętnie poczęstują Was lokalnymi trunkami. Lokalne winnice słyną z jednego charakterystycznego gatunku win, a mianowicie win lodowych (iced wine). Wina te są bardzo rzadkie. Produkuje się je zbierając z krzewu w zimę jeszcze zamarznięte kiście winogron (najlepiej w temperaturze od -10 do -14 stopni), a następnie wyciska się je jeszcze zanim rozmarzną. Najwięcej tych win produkuje się właśnie tu, w tym regionie Kanady. Na to miejsce przypada 85% produkcji wina lodowego białego (resztę obstawiają Niemcy ;) ) i ponad 95% produkcji wina lodowego czerwonego, które zostało po raz pierwszy wyprodukowane właśnie tutaj. Wina te są ultrasłodkie, dlatego zastępują one deser, lub komponuje się je z deskami serów właśnie na deser. Jeśli chcecie je kupić, to robią się one specjalnie dla Was w tych wielkich zbiornikach:



To tu trzyma się wina białe. Wina czerwone przechowywane są w tradycyjnych beczkach. Ale dość gadania, skoro można spróbować ;)



Nie jestem fanem win, ale wina lodowe mi bardzo smakowały. I faktycznie były cholernie słodkie. Polecam kupić kiedyś butelkę za 35 CAD i spróbować na własnej skórze.

Wasze zdrowie!



Aha! jeszcze słowem uzupełnienia do poprzedniej części relacji jakoś umknęło mi, by pokazać Wam Rogers Arena - pierwszy na Świecie stadion z rozsuwanym mechanicznie dachem. I podobno nawet da się go zamknąć jak pada ;-) i trwa to zdecydowanie mniej niż godzinę ;-)

Dzień 4 - YYZ-LGA + Nowy Jork

Na lotnisko w Toronto odwozi mnie hotelowy busik. Okazuje się, że wszystkie loty do USA obsługiwane są w jednej części terminala, gdyż lotnisko w Toronto jest jednym z punktów w których obowiązuje program Preclearajce, czyli odprawy granicznej i celnej USA jeszcze przed wylotem, tak by samolot mógł być traktowany w Stanach jak przylatujący lot krajowy. AA umożliwia odprawę tylko w automacie, ten jednak odsyła mnie do obsługi, by ci sprawdzili moją wizę.



Bardzo miła pani potwierdza wizę i zmienia mój numer frequent flyer z podstawowego numeru BA z którego kupowane biły bilety-nagrody na statutowy numer Qatar Airways. Mimo, że w QR mam najniższy status (OW Ruby), daje mi to odprawę na stanowisku klasy biznes, na niektórych lotniskach priorytetową kontrolę bezpieczeństwa i wejście na pokład samolotu przed osobami bez statusu. Co jednak najważniejsze, daje on darmowy bagaż w klasie ekonomicznej w liniach, które w normalnych warunkach biorą za to dodatkowe opłaty. Na tym locie zaoszczędziłem dzięki temu 25 USD.

A oto i karta pokładowa ;)



Następnie należy przejść wspomnianą już przeze mnie kontrolę graniczną USA. Ja trafiłem na funkcjonariusza, który ewidentnie miał dzisiaj zły dzień, albo nienawidzi swojej pracy. Zdał mi cykl pytań "po co?", "dlaczego?", "jak długo?", pytał czy kogoś znam w Stanach. Zadał też pytanie na które nawet nie wiedziałem co odpowiedzieć "A dlaczego do celów turystycznych wybrał Pan właśnie Nowy Jork?"... Na koniec poprosił o wydruk rezerwacji biletu powrotnego ze stanów, po czym nie mógł na nim znaleźć daty lotu... w końcu mnie puścił ;-)

Jeszcze kontrola bezpieczeństwa (wcale nikt nie kazał mi włączać elektroniki ;-) ) i już znajdujemy się w wydzielonej części pirsu dla lotów do Stanów. Dosłownie wydzielonej... szybą ;-)



Jeszcze obowiązkowy spacerek po terminalu - przy jednej z bramek kończył się boarding na lot American do Los Angeles. Boeing 737 jeszcze w starym malowaniu AA. Widziałem je na własne oczy, więc zostaje skreślona pozycja z mojego lotniczgo bucket list :)



Ja natomiast będę podróżował z "nieco" mniejszym rozmachem...



Jak widzicie czeka już na mnie Bombardier CRJ-700 linii lotniczej Envoy wykonującej lot dla AA pod szyldem American Eagle. Zwróćcie uwagę na te śmieszne rękawy - w Stanach zjawisko załadunku, bądź wyładunku samolotu ze stanowiska oddalonego jest na szczęście bardzo rzadkim przypadkiem.
Okazało się, że bramka z której lecę to tak na prawdę 4 bramki obsługujące tylko małe samoloty American Eagle. Ten który fotografowałem przed chwilą leci do Chicago, a nie do Nowego Jorku, więc nie będę się rozpisywał o wieku maszyny, skoro nawet nie wiem czym leciałem ;-) Wpuszczanie pasażerów na pokład samolotu było bardzo zorganizowane i odbywało się w grupach: pasażerowie klasy biznes (szumnie tu nazywanej klasą First), pasażerowie o statusie Sapphire lub Emerald, pasażerowie o statusie Ruby (w tym ja), poszczególne grupy pasażerów klasy ekonomicznej. A w tak krótkim samolocie jak ten Bombardier było ich conajmniej 3.

Moja karta pokładowa zostaje zeskanowana, "bip!" i pora ruszać w krótką podróż do USA! Mój bagaż podręczny dostaje przywieszkę, Delivery on Aircraft, oddaję go obsłudze naziemnej i wsiadam na pokład:



A wnętrze maszyny jest całkiem przyjemne. Czarne fotele bardzo dobrze kontrastujące z białymi ścianami Bombardiera:





Fotele były bardzo wygodne, a miejsca przed sobą miałem więcej niż w większości szerokokadłubowców. Super!

Obłożenie dziś wynosi około 80%, a miejsce obok mnie zostaje wolne, więc mam suuuużo miwjsca.



Czekając na pozostałych pasażerów uciąłem sobie bardzo miłą pogawendkę z przesympatyczną stewardessą. Nie mam jej zdjęć, ale mam dla Was zdjęcia wnętrza samolotu:





Obok brat bliźniak ;-)



Ruszamy! Razem z większym AA ;)



Obok mijamy jeszcze 767 Air Canada



i w górę! Prognoza pogody się na szczęście nie sprawdziła i mamy ładną pogodę całą drogę w przeciwieństwie do zapowiadanego pełnego zachmurzenia.



Serwis na pokładzie jest szybki i prosty - do wyboru puszka napoju gazowanego, niegazowanego, albo wody. Nie ma niczego do jedzenia - może z resztą i dobrze na tak krótkim locie.



Około godziny od startu jesteśmy już nad Nowym Jorkiem



W tle mój pierwszy widok Manhattanu:



Miękkie przyziemienie na lotnisku La Guardia. Lotnisko to leży najbliżej centrum, ale nie jest w stanie obsłużyć dużych maszyn, daltego obsługuje głównie loty krajowe i krótkie loty międzynarodowe. Lotnisko to nie bez powodów nazywane jest przez pilotów USS La Guardia, gdyż lądowanie na jego wysuniętych w wodę pasach startowych przypomina ponoć celowanie w lotniskowiec.



Za moim oknem pojawił się pierwszy Southwest na jakiego trafiłem:



Wiele osób uważa, że La Guardia powinna zostać szybko odnowiona, gdyż to co oferuje odbiega mocno od standardów nowoczesnych lotnisk. W 2010 roku zatrudniono ekspertów do opracowania planu rozbiórki La Guardi i wybudowania na jej miejscu nowego, nowoczesnego lotniska. Dziś lotnisko wygląda tak:



Klimatem przypomina mi nieco berlińskie Tegel ;)



Po wylądowaniu dobrze, byście mieli już wymyśloną strategię na poruszanie się po mieście. Możecie albo płacić za bilety w metrze lub autobusach za każdy przejazd (co kosztuje 2,5$ za przejazd), albo mozecie kupić kartę MetroCard. Tygodniowa MetroCard ważna we wszystkich liniach metra i w autobusach poza ekspresowymi kosztuje 30 USD i uznałem, że w mojej sytuacji się opłaci, mimo że zostaję tylko na 3 dni. Na MetroCard możecie od razu pojechać autobusem lotniskowym M60 na Manhattan, pamiętajcie tylko by skorzystać z maszyy drukującej bilety na tę linię, gdyż inne niż wydrkuowane nie są akceptowane. Na innych liniach nie ma problemu, gdyż każdy kierowca ma maszynkę czytającą zawartość MetroCard'a.



Pamiętacie może Basię, którą poznałem w Nikko podczas mojej wycieczki do Japonii w 2012 roku? Otóż Basia mieszka na stałę w Riverdale lekko na północ od północnego wybrzeża Manhattanu i gdy powiedziałem Jej o tym wyjeżdzie, powiedziała, że mogę nocwać u Niej :) Skorzystałem z tej propozycji, a to oznaczało, że musiałem się przesiąść w Harlemie na kolejkę North Rail jadącą na północ. Wysiadka z autobusu i widzę dookoła siebie morze ludzi. Zdecydowana większość to Afroamerykanie, jednak nie czuję się jakoś specjalnei niebezpiecznie. A wręcz przeciwnie, widać interakcje między mieszkańcami jak rozmawiają na ulicach, albo przybijają sobie piątkę ze spotkanymi przypadkowo znajomymi.



Nie bardzo mam czas, by się zatrzymywać, poza tym z dużym plecakiem nie było mi za wygodnie, więc od razu idę na oddaloną o jedną przecznicę stację kolejki podmiejskiej. Tam przyszło mi czekać na właściwy pociąg dobre pół godziny, ale czekanie umilały mi obserwacje tambylców. Otóż wyboraźcie sobie kilku czarnych panów siedzących na ławce na dwóch różnych peronach i krzyczących do siebie przez tory. Dodatkowo zwracali się do siebie homie (ang. ziomal). Normlanie scena jak żywcem wyjęta w GTA ;-) Pociąg w końcu zajeżdża:



Niestety karta Metrocard nie obejmuje tych pociągów. Tzeba kupować na nie osobne bilety o czym nie miałem zielonego pojęcia dopóki nie trafiłem na kontrolę biletów. Pan się zdziwił, że daję mu Metro Carda i zapytał czy to wszystko co mi dali. Powiedziałem, że tak. Kontroler pokiwał głową ze zrozumieniem, popatrzył na mój duży plecak i powiedział, że nie ma problemu, ale że następnym razem mam kupić bilet w automacie. Od tej pory tak też robiłem ;)

Na podstawie opisu jaki dostałem od Basi szybko dotarłem do jej mieszkania, gdzie chwilę porozmawialiśmy, ale niedługo później już byłem w drodze powrotnej do miasta, bo miałem już wcześniej kupiony bilet z wejściem o godzinie 17.00 na taraz widokowy na szczycie Rockefeller Center. Z kolejki wyszedłem na dworcu głównym dla połączeń lokalnych - Grand Central. Perony tego dworca mogą konkurować swoją brzydotą z warszawskim Dworcem Centralnym jeszcze przed remontem. Dodatkowo temperatura na stacji była nie do zniesienia. Na szczęście w wagonach środków transportu publicznego klimatyzacja zawsze odkręcona jest na maksa, więc czekając na pociąg trzeba z peronu jak najszybciej do niego uciec. Gorzej jeśli na pociąg trzeba czekać np. pół godziny - wtedy trzeba uciekać do hali głównej dworca, lub do otaczającego ją małego pasażu handlowego. Tak wygląda dworzec od strony peronów:



A tak w głównej hali:



Dworzec wybudowano w 1913 roku i do tej pory utrzymuje tytuł największego dworca koljekowego pod względem ilości peronów. Jest tu ich aż 44 sztuki na dwóch poziomach. Na środku głównej hali nad okrągłym punkte informacyjnym widnieje piękny zegar, będący symbolem tego dworca.



Z zewnątrz budynek zobaczycie później ;-) W końcu się śpieszę ;-)

Tak wygląda środek Manhattanu... Ja tym czasie muszę iść szybkim krokiem do Rockefeller Center, gdzie mam bilety na 17.00.



Ja tym czasie muszę iść szybkim krokiem do Rockefeller Center, gdzie mam bilety na 17.00.

A oto i sam zainteresowany - Rockefeller Center, na którego szczycie znajduje się uważany przez wielu najlepszy taras widokowy w Nowym Jorku. Zaraz się przekonamy ;-)



Wejście do atrakcji znajduje się wewnątrz budynku, po prawej stronie na poziomie -1. Z wydrukowanym biletem omijam krótką kolejkę do kasy, by stanąć do relatywnie krótkiej kolejki kontr bezpieczeństwa, którą to można spotkać tu w praktycznie każdej większej atrakcji tego miasta. Klika minut oczekwiania na windę i jedziemy do góry! Taras widokowy na Top of The Rock składa się z trzeh pięter - na dwóch pierwszych widok ograniczony jest szklanymi taflami, ale zostały one ustawione tak że pomiędzy część z nich można wsadzić duży obiektyw, więc nie jest to większy problem dla fanów fotografii. Na moje szczęście w momencie jak wchodziłem na taras spadło dosłownie kilka kropel deszczu, ale wystarczyło to do powstani dużej tęczy nad północnym Manhattanem.



Polecam od razu wjechać na samą górę, gdzie widoki nie są niczym zasłonięte. Gotowi na widoki Nowego Jotku? Najpierw kierunek północ i Central Park z tęczą.


Pełna rozdzielczość: https://www.dropbox.com/s/3ebob1ijq58w2 ... 5.jpg?dl=0

A teraz Creme de la creme, czyli kierunek Dolny Manhattan: