Fly4free.pl

Niestety. Moje śniadanie okazało się nieprzyzwoite. Nie dałem mu rady w całości. Breja została.



Trudno było mi się zdecydować, które danie było lepsze. Dlatego oba zajmują ostatnie, gdzieś w okolicach nieskończoności miejsce ;-)
Przynajmniej stolik na którym jadłem nie był czysty. W zasadzie mogę śmiało przyznać, że był brudny bardzo. Obie zupy pasowały więc do niego jak trzeba.

Na koniec powiem jeszcze, że poznałem dzisiaj parę Polaków z Polski ale mieszkających od kilku miesięcy w Melbourne. Jak się okazało nawet przylecieliśmy tutaj tym samym samolotem z Sydney. Przesympatyczna para! Jako, że mój samolot jest opóźniony spędziliśmy super miło i przyjemnie czas wypełniając go pogaduchami :-)

Czekam już sobie na samolot. Tym razem Virgin Australia. Jestem spełniony pobytem w tym miejscu. Lecę do Sydney zrelaksowany i z bananem na buzi :-)Z lotu ptaka

Pilot powiedział, ze mamy opoznienie z powodu bardzo złej pogody w Sydney. Zimno i pada.
A tu tak przepięknie. Zmęczenie daje mi o sobie znać. Ale to z powodu braku wystarczającej ilości snu i jedzenia. Na jedno i drugie nie mam czasu :-)

Samolot Virgin Australia, ledwie 3 letni jeszcze pachnie nowością. W środku ładny i kolorowy.







A największą niespodzianką jest poczęstunek w cenie biletu. Wszystko było tak pyszne… wszamałem co dali, zebrałem okruszki i wylizałem opakowania:-) W zasadzie można w nie pakować ponownie takie czyste ;-)



Jedzenie na pokładzie to najlepsze co dzisiaj jadłem. Bo poza śniadaniowym pojedynkiem jadłem głównie wodę.
Na pokładzie dostałem również herbatę. Zdziwiłem tym samym panią stewardessę, że bez mleka. Niestety cytrynki nie miała ;-) Jako ciekawostka Virgin jako jedyna linia jak do tej pory, które znam nie używa plastikowych łyżeczek (ok, w niektórych są metalowe. Np SQ). Te są drewniane, ładne i wyglądają „drogo” ;-)



Mam tez ze sobą 1,5l wody. Na tym lotnisku nikt się o to nie czepia. Nawet jest informacja, ze jeśli chodzi o wode to oni są „wyluzowani” :-)

I jeszcze jedna ciekawostka której w sumie sam nie do końca rozumiem. Samolot B737-800. Układ standardowy 3x3. Jest biznes klasa i siedzenia zaraz za biznesem oznaczone jako VirginX (tak samo jak awaryjne). Te siedzenia maja więcej luzu na nogi.
W biznesie lecą 2 osoby na 8 możliwych. W VirginX (łącznie z awaryjnym) siedzą również 2 osoby na 30 możliwych(takie miejsce to koszt 65AUS)
I teraz… do połowy samolotu wszyscy siedzą pojedynczo. Ja jestem jednym z nich. Mam miejsce 7F.
Od połowy do końca ludzie siedzą w większości po 3 osoby. Od połowy samolotu do końca zapełnienie w okolicach 80-90%
Co ciekawe ja z automatu tez dostałem miejsce coś w okolicach 20go któregoś. Tyle, ze nie lubię jak mi takie rzeczy automatem wpadają i zmieniłem na stronie na 7F. Mogę się nawet położyć co właśnie kilka osob przede mną i za mną zrobiło :-)

Był jeszcze jeden powód zmiany miejsca. Sprawdziłem wcześniej kierunek startu samolotu i trzymałem kciuki żeby się wiatr tego dnia nie zerwał. Po to by z góry raz jeszcze sobie popatrzeć na piękna górę Uluru :-)









Dzisiaj nocuję już w hotelu. Pobyt mam opłacony punktami Avios z promocji 9k mil z góry za bilet Iberii.
W zasadzie to cieszę się na myśl o hotelu. Jakoś nie jestem typem i fanem hosteli. No ale czasami jak trzeba to trzeba.

Może zainteresować przyszłych oblatywaczy fakt, że samolot wyposażony jest w WiFi. Bezpłatnie dostępne na lotach krajowych. Osobiscie kilka razy próbowałem się połączyć ale o ile zapiąłem się routera to już strony www nie dało się otworzyć. Ale może ktoś będzie miał więcej szczęścia.



Pozdrowienia z Sydney. Pogoda jak na zdjęciach z okna samolotu.



Sydney & extraordinary storm

Jak już wiecie dotarłem wczoraj do Sydney z informacją od kapitana, że pogoda jest zła. Pilot miał rację. Była zła. Ale nie spodziewałem się, że aż tak. Wiało jak w „kieleckiem” ;) Wiało tak, że musiałem trzymać głowę żeby mi nie urwało. Oczywiście dowiedziałem się o tym dopiero jak wysiadłem w centrum z pociągu. Nie chciałem dojeżdżać pociągiem pod sam hotel bo lubię jak mnie nogi niosą. Wysiadłem więc, wyszedłem, google mówił, że w 20 minut będę w hotelu. Google nie przewidział, że 20 minut to ja będę stał pod witryną sklepową wpatrując się w jakieś rzeczy, którymi normalnie w życiu bym się nie zainteresował. Ale poza witryną nie było dobrze. Pod zresztą też nie bardzo. Wpadłem do hotelu, mokry jakbym przed chwilą wpadł do fontanny. Na szczęście nic mi nie urwało po drodze;-)



I wtedy spadł na mnie grad dobrych wiadomości.

Ale po kolei. Pod samym hotelem już będąc sprawdziłem maile. Patrzę a tam informacja ze Scoot Airlines dotycząca mojego lotu do Singapuru. Moja oferta na aukcji ScootBiz Upgrade została zaakceptowana. Lecę biznesem z Sydney! Juuuuhu! :-)
Buzia zadowolona, choć mokra.

Wszedłem do hotelu Larmont Sydney by Lancemore w którym miałem opłacony punktami Avios pobyt na jedną noc. Wyglądałem tak sobie, delikatnie mówiąc „nieświeżo”. Zostałem jednak przywitany jakbym był w tym hotelu stałym gościem albo najlepszym znajomym obsługi. Otrzymałem (nawet o to nie prosząc) upgrade do pokoju Harbour View z widokiem i balkonem (standardowa cena takiego pokoju to ok 1500PLN). Na ostatnim, najwyższym piętrze hotelu. Z dedykowaną windą dla gości tego piętra! Dodatkowo 2 snacki z mini baru, WiFi, możliwość korzystania z siłowni, jogi 24h i nie wiem co tam jeszcze… dostałem też tak dużo uśmiechów i miłych słów, że ledwo mi się do plecaka mieściły :-)

Pokój był cudowny! Wyposażony perfekcyjnie w najlepszy sprzęt audio (Bose), TV oraz iPad. Kremiki, szamponiki, kapcie… no wszystko co tylko potrzebne.
I balkon. Duży balkon. Zdjęcia tego nie oddadzą więc może powiem tak, że był to jeden z najlepiej wyposażonych i przyjaznych hoteli i pokoi w jakich do tej pory spałem. A łóżko… łóżko było fantastyczne. Było tak wygodne, że spałem jak dziecko, a ran wcale mi się nie chciało wstawać...pościel bialutka i aksamitna… rewelacja!!!











Tyle, że przecież byłem mega głodny. Nie będę tak siedział w hotelu mimo, że za oknem świat się kończy. Nałożyłem bieliznę termoaktywną, bluzę (mokrą ale jedyną), bezrękawnik, czapkę i wyszedłem za burtę.
Wiatr wiał w twarz, woda wlewała się do butów, znowu trzymałem głowę obiema rękami żeby mi jej nie zerwało. Nie wiem czy bez głowy pozwoliliby mi lecieć samolotem;-)
W tych oto okolicznościach trafiłem do włoskiej (wiem, że dziwacznie to brzmi) ale dobrze ocenianej restauracji. Kupiłem sobie kolację, wszamałem jak małpa kit i wróciłem do hotelu. No oczywiscie zahaczyłem jeszcze o supermarket i kilka ulic w celu rozpoznania terenu ;-)





Wiecie co jest cudowne o tej porze roku w Sydney? Jakaranda. To są niebieskie kwiaty, kwitnące na drzewach. Taki odpowiednik naszego polskiego bzu. Przepięknie wyglądają ulice w słońcu i tych właśnie niebieskich (a może fioletowych kwiatach). A jak one pachną… lubię się zatrzymać przy takim drzewku i po prostu zaciągnąć nosem. Głęboko w płuca :-)



A wiecie czym się różni Sydney od Londynu? Ja uważam, że oba miasta są na pewno bardzo bliskimi kuzynami, a może nawet bliźniakami. Tylko o ile w Londynie przechodzenie na czerwonym świetle to oczywista oczywistość to już w Sydney to prawie przestępstwo. Do tego stopnia, że widziałem jak policjant stał na pasach, na środku drogi ale światło świeciło się czerwone. I mówi ten policjant do kobiety, że może iść. A ona mu na to „...ja wejdę na ulicę, a Ty mi mandat wystawisz. Nic z tego” :-)

Nie mniej jednak duch miasta jest niesamowity. Uwielbiam Sydney. Wspaniałe się tutaj czuję. Nawet jak wieje i pada. Tym bardziej, że to już historia :)
Ludzie są przesympatyczni. Czy to w hotelu, czy sklepie, czy na ulicy. Tacy otwarci i wyluzowani.







Jest czwartek, godzina 16.00. Za 3h mam lot do Singapuru samolotem Scoot Airlines 787-9 Dreamliner. W klasie biznes. Siedzę sobie teraz na trawie, 100 metrów od Opery. Słonko świeci, wiatr ustał. Gdzieś w oddali na statku trwa niezła impreza.

Dzisiaj rano zdążyłem już odwiedzić centrum handlowe i pozwiedzać. Kupiłem parę drobiazgów do domu, a nawet torbę podróżną u chińczyka bo do podręcznego już się nie zmieszczę. A skoro lecę biznesem to mogę nadać choćby małego kangura do luku.



Na śniadanie zjadłem dzisiaj prawdziwy australijski Beef Pie na balkonie mojego pokoju. Z widokiem na Harbour Bridge.





Czas zbierać się na lotnisko.
Bye bye Sydney. Będę tęsknił...ScootBiz dreamliner

Dotarłem do Singapuru. Już tylko dwa loty zostały przede mną do zakończenia tej przygody. Oba w biznesie. Jeden SQ na A380. Drugi LOTem.
A dzisiaj zaliczyłem ScootBiz dreamlinerem.

Zacznijmy więc od tego jak się kupuje taki lot? Po pierwsze należy kupić bilet w klasie ekonomicznej, w promocji. Jak najtaniej się da. Mój był stosunkowo tani bo kupiony prawie rok temu. Za przelot z Sydney do Singapuru zapłaciłem ok 350 PLN. Następnie na aukcji Scoota upgrade do ScootBiz składa się ofertę. Więc obstawia się cenę minimalną (w tym przypadku również ok 350 pln) i liczy na szczęście. Moja oferta złapała się. I dobrze. Bo gdybym miał dokupić tylko bagaż wyniosłoby mnie to przynajmniej połowę tego co dałem na aukcji. Ale czy ScootBiz to taka prawdziwa klasa biznes?
Tu zdania mogą być podzielone.





W moim przypadku wyglądało to tak. Dojechałem na lotnisko w Sydney pociągiem z Centrum. Z karty Opal ściągnęło mi za ten przejazd ok 4 AUS. Nie mam zielonego pojęcia dlaczego tylko tyle. W ten sposób na karcie zostało mi ponad 10AUS. Z czego się oczywiście cieszę, bo to widocznie po to bym kiedyś tu jeszcze wrócił ;-)
Na lotnisku kolejkę do odprawy na Scoota do Singapuru było widać z daleka. Jak chiński mur z kosmosu. I tutaj przydała mi się na pewno flaga klasy Biz. Mogłem załatwić temat bez żadnego czekania. Od razu po boarding pass ze stempelkiem z dużą literą T (czyli priorytet;-)

Niestety lotnisko w Sydney troszkę kuleje pod kątem saloników biznesowych na DC lub PP. Co najwyżej można zamówić dania z karty w jednej z kilku restauracji. Do wykorzystania jest wtedy 36AUS. Ja nie byłem głodny, bardziej by mi się przydał ten salonik żeby posiedzieć w spokoju z dala od tłumów więc z oferty barowej tym razem nie skorzystałem.

Jako że jednak byłem niedaleko bramki gdzie miała się zacząć odprawa zaciekawiła mnie jedna rzecz. Samolot którym miałem lecieć jeszcze nie wylądował. Na tablicach ogólnych był tylko numer bramki. A na tablicach bramkowych nie było jeszcze żadnych komunikatów. A ludzie ustawili się w kolejkę. I stali. Samolot przyleciał delikatnie opóźniony, a oni stali. Samolot był czyszczony, załoga się zmieniała, a oni stali. W tej kolejce. Długiej przez pół terminala. Stali tak ponad godzinę. Oczywiście nie ma nic złego w staniu. W samolocie się wysiedzą. Ale żeby tak w kolejce do nikąd? Każdy ma przecież miejsce numerowane.



ScootBiz oraz rodziny z dziećmi mogły wejść na pokład „kolejką” priorytetową. No to wszedłem.



Do samolotu przez rękaw i przez drugie drzwi. To znaczy, że po wejściu po prawej stronie widać klasę ekonomiczną. Po lewej i przez nią się przechodzi jest klasa scootsilience (troszkę jest tam więcej miejsca na nogi i nie mogą tam siedzieć dzieci do lat 12). Na załączonych zdjęciach.









Następnie wchodzi się do klasy ScootBiz. W moim przypadku wypełnienie Biz było w okolicach 95%.
Układ 2x3x2. Ja siedziałem z brzegu środkowej 3-ki (tak wybrałem)



Jako drink powitalny woda.



Od razu też podeszła stewardessa i sprawdziła czy się oby nie pomyliłem (np celowo) i czy to na pewno moje miejsce. A skoro się wszystko zgadza to od razu spytała co będę jadł i pił. Mogłem wybrać danie i napój z karty.

Siedzenie było znacznie szersze jak w klasie ekonomicznej. Oraz co dobre stoliki chowane były w podłokietnikach. To oznacza, że jakby nawet siedział ktoś obok mnie to nie musielibyśmy walczyć na łokcie o oparcie ;-) Zagłówek był, siedzenie dość mocno się rozkładało ale nie na płasko. Był też taki fajny podnóżek.. ale nie na stopy ale na łydki. Na 8h lotu siedzenie muszę przyznać było dość wygodne.











Od razu po wystartowaniu wjechało jedzenie. Wjechało to może złe określenie. Zostało podane. Indywidualnie każdemu w tej klasie. Bez wózeczka jakim się z reguły posługują stewardessy. Poza zamówieniem które złożyłem jako deser była tabliczka porządnej czekolady!
I chyba ta czekolada była najsmaczniejsza z tego wszystkiego. Jedzenie bylo tylko dlatego dobre, że gorące. I tyle dobrego mogę o nim powiedzieć.





W klasie ScootBiz są jeszcze 2 dodatki dla pasażerów, które są normalnie płatne: gniazdko do ładowania telefonów (w eko płatne od 5-11 SGD) oraz dostęp do TV (11 SGD czyli 30 PLN). Zauważcie na zdjęciach, że nie ma tabletów w siedzeniach. System rozrywki wygląda tak, że ściąga się aplikację Scoot na telefon albo tablet, podłącza do wifi samolotowego i można w ten sposób zamawiać jedzenie, oglądać filmy, zobaczyć ile zostało do lądowania. System nie jest może jakoś super rozwinięty ale spełnia swoje zadanie. Filmy działają bardzo płynnie. Co do ilości filmów oraz ich „świeżości” to daleko im do innych tego typu systemów pokładowych. Można sobie przypomnieć jakiś film sprzed lat jak się akurat trafi ;-)





Lot mnie nie zmęczył. W zasadzie leciało mi się bardzo wygodnie ze względu na siedzenie. Jedzenie, rozrywka nie najwyższych lotów. Czy to zatem prawdziwa klasa biznes? Będę wiedział po kolejnym locie. Teraz nie mam jeszcze porównania ;-)

Jestem już w hotelu Grand Mercure Roxy. Nocuję wykorzystując punkty AccorHotels. A dodatkowo wpadnie mi dość sporo punktów za ten pobyt za zdobyte odznaki w Accor Places. Dostałem też voucher na drinka powitalnego, owoce w pokoju oraz upgrade do pokoju Ocean View na 13p.
I od razu późne wymeldowanie do godz 15.