Fly4free.pl

W okolicy jest też popularna wycieczka na Pumpkin Hill, ale odpuszczamy. W Salwadorze i Gwatemali czekają na nas zdecydowanie ciekawsze wzniesienia.

Jeśli chodzi o bezpieczeństwo na Utili, to na tej wyspie raczej o nic nie trzeba się martwić. Codziennie chodziliśmy po zmroku i nikogo to nie dziwiło. Turystów z USA nie ma tutaj wielu, a ich miejsce zajmują raczej backpackersi. Ceny są dużo niższe niż na Roatanie.Po kilku dniach spędzonych na Utili przyszedł czas na powrót na kontynent oraz dalszą podróż w kierunku północnej części Gwatemali. Plan zakładał, że wrócimy tą samą, (nie)bezpieczną, drogą przez La Ceiba -> San Perdo Sula i przekroczymy granicę w Corinto. Jak zwykle plany pięknie wyglądają a papier wszystko przyjmie...

Następnego dnia po pieszym zwiedzeniu Utili wybraliśmy prom z samego rana (7:00) i tym razem morze było bardzo spokojne, a pogoda pozwała dostrzec w oddali kontynentalną część Hondurasu:




Transfer - bardzo spokojny i zaraz po zejściu na ląd postanawiamy nie popełnić tego samego błędu z transferem colectivo i wybieramy taxi (zaraz przy terminalu), które działa bardzo podobnie - do jednego przejazdu zabierane są 4 osoby, które kierowca rozwozi po mieście. Koszt, jeśli dobrze pamiętam, to było coś około xxx. W taksówce rozmawiamy z Niemcem, który planuje podróż od Ameryki Środkowej po Amerykę Południową + rejs na Antarktydę. Wymieniamy się doświadczeniami oraz radami i wspólnie docieramy na dworzec Transporters Cristina w La Ceiba - my jedziemy bezpośrednio do San Perdo Sula, a nasz nowo poznany kolega w kierunku stolicy (Tegucigalpy).

W poprzednich komentarzach wspominałem - środki bezpieczeństwa w prywatnych autobusach są na naprawdę wysokim poziomie - wszyscy, bez wyjątku, sprawdzani są pod kątem posiadania broni (czy to białej, czy jeszcze bardziej niebezpiecznej).

Podróż La Ceiba -> San Pedro Sula (Metropolitan Grand Central) powinna trwać niecałe 4h, ale tradycyjne w tych krajach, jak trafi się na remonty dróg, odpoczynek kierowcy, przerwę na jedzenie, protesty czy korki, to całość trwa dłużej i do San Pedro Sula dojeżdżamy po 6,5 godz. i zastanawialiśmy się, czy dzisiaj uda nam się wydostać z Hondurasu. Było jeszcze na tyle wcześnie, że postanowiliśmy spróbować (zwłaszcza, że tę samą trasę robiliśmy 3 tyg. temu).

Szybkie rozeznanie na dworcu i szukamy oraz pytamy, gdzie znajdziemy colcetivo directo do Puerto Cortes. Po chwili mamy informację, że bus odjeżdża za 20 min., więc mieliśmy czas na szybkie jedzenie.

Collectiwo directo - ponoć bezpieczny środek transportu przez San Pedro Sulę ... Chyba tylko na papierze, bo nie zauważyłem tego w drodze powrotnej. Osoba zbierająca pieniądze za bilety była na tyle młoda, że zapraszała i brała wszystkich do busa nie oglądając się na nic. Zupełnie jak bigtechy, które rozdawały umowy jak cukierki dla programistów podczas Covid-19.

Nie mniej jednak wyjechaliśmy bezpiecznie z San Perdo Sula i ... 30-35 km dalej okazało się, że jest strajk w okolicach Baracoa i nie da się dojechać do Puerto Cortes :( Normalnie w Europie kiedy zorganizowany jest strajk, to ludzie albo stają w szeregu i czekają, albo zawracają (lub policja ich zawraca) i próbują objechać blokadę. Ale nie w Ameryce Środkowej :P Nasz kierowca cisnął lewym pasem pod prąd i próbował dowieźć pasażerów jak najbliżej miejsca strajku. Oczywiście to samo robią kierowcy innych pojazdów i tym sposobem zostają zablokowane oba pasy pod dwóch stronach. Nie ma szans, aby ktoś się przedostał na drugą stronę przez najbliższych kilka godzin po zakończeniu protestu.




Dojeżdżamy na stację benzynową około 3-4 km przed celem podróży i nasz kierowca oznajmia, że tutaj jest koniec i dalej musimy iść pieszo. Oczywiście o zwrocie części zapłaconej kwoty za przejazd można zapomnieć, bo przecież to nie jest ich wina - taki mamy klimat.

Jest godzina 17 i w sumie nie pozostaje nam nic innego jak iść i przejść na piechotę te 2-3 km do głównego miejsca strajku + później pewnie kolejne 2-3 km, aby złapać collectivo z drugiej strony. Oczywiście po godzinie 18 robi się już ciemno, a nie muszę pewnie dodawać, że w tak mało turystycznym miasteczku z miejsca to my staliśmy się główną atrakcją. Nie ma więc szans, aby dotrzeć do granicy z Gwatemalą i znaleźć sensowny nocleg w Rio Dulce.

Krótki filmik z wyjaśnieniem przyczyny strajku:
https://youtu.be/QYqGcKLHJm4

Ostatecznie po przejściu około 4 km udało nam się złapać collecivo. Następnie przymusowa zmiana planów, czyli wzięcie noclegu w okolicach Puerto Cortes. Muszę przyznać, że to był strzał w "10", ponieważ takich dobrych warunków nie mieliśmy przez całą podróż, ani w żadnej innej części w Ameryce Środkowej i Ameryce Południowej.
Właścicielka MiCasa Stays (Pani Claudia), to bardzo miła i pomocna osoba. Pomimo, że był to nocleg z Airbnb zostaliśmy ugoszczeni jak u siebie w domu (kolacja wieczorem + rano kawa i lokalne wypieki), a dwu-godzinna rozmowa pozwoliła nam na wymianę doświadczeń jak się żyje w Hondurasie i Polsce. Zdecydowanie polecam.

Z samego rana postanowiliśmy przyspieszyć nasz powrót do Gwatemali i wzięliśmy taxi do granicy. Może nie było to tak tanie jak chicken bus w pierwszą stronę, ale za to pozwoliło nam zaoszczędzić dużo czasu i dotrzeć tego samego dnia do Flores (Gwatemala). Przekroczenie granicy (Corinto) poszło sprawnie i tym samym mogliśmy się już cieszyć z (nie)bezpieczenego odwiedzenia naprawdę fajnego kraju :)

To była moja pierwsza relacja i dziękuję wszystkim za cierpliwość i przeczytanie do końca :)